In een periode dat ik fietsend aan het woon-werkverkeer deelnam kon ik aan de lopende band in een ongeluk belanden. Vreemd manoeuvrerende voertuigen, openslaande deuren en het verkeerd inschatten van mijn snelheid, was dagelijkse kost. Al slingerend obstakels vermijdend van A naar B, moest ik continue scherp zijn om niet als een mislukte pirouette rond een willekeurige paal te eindigen.
Verkeersinzicht is niet iedereen gegeven, het is vaak te danken aan de foutmarge – het zogenaamde ruimtekussen – van anderen dat botsingen uitblijven. En het lukt want de cijfers dalen terwijl het verkeersbeeld drukker en drukker wordt. Zo erg zelfs dat autoschadebedrijven de noodklok luiden. Kleine auto's volgehangen met elektronica schijnt vooral de schuld te zijn.
Daarnaast zal het ook wel komen door de duurzame inrichting van ons wegenstelsel. Rotondes vervangen drukke kruispunten en her en der duiken steeds meer losliggende fietspaden op. Je komt elkaar steeds minder fysiek tegen. Op de uitbuikende buitenwegen waar men dezelfde richting opgaat, wordt de snelheid 100 of zelfs 130 km/u. Binnensteeds is het bijna een complete 30 km zone geworden en op de doorgaande wegen is 40 het nieuwe 50. In een treintje boemelen we vrolijk door de bebouwde kom.
Sinds mijn leaseauto weg is zit ik weer wat vaker op de fiets. En jeetje wat is het op het fietspad druk geworden. Zijn de mobiliteits pijnpunten soms hier naar toe verplaatst? Struikelde je vroeger een enkele keer over een verdwaalde ligfiets, zie je heden ten dage een bonte stoet aan rollend materiaal aan je voorbij trekken. Van dansende Canta's, bonte driewielers tot bakfietsen met complete gezinnen der in.
Gezellig met zijn tweeën oprijden is er niet meer bij op die smalle oranje fietsstroken. Om de haverklap golft er vanachter een horkerige hoorn, schel geklingel of een simpele oerkreet. Vaak word je dan snorrend ingehaald door een obesitas puber of een snode grijsaard met een e-duwtje in de rug. Van mij mogen ze hoor maar voor het praktische zouden ze net zo goed op de rijbaan kunnen voortbewegen. Met gemak halen ze een gelijke snelheid als het overige verkeer. Het zou mijns inziens de doorstroming bevorderen en de gezelligheid op het fietspad verhogen.
Misschien moet ik maar gaan sparen voor een eigen gemotoriseerd voertuig, bijvoorbeeld voor zo'n kekke Twizy. Kan ik mijn eigen horizon bepalen. Jammer enkel dat ie het kantel effect van de Carver mist. Dan was het vast een nieuwe hit onder de brommobielende tieners geworden. Je moet toch wat als je tot je achttiende niet meer mag drinken. Gelukkig eindigen die dan weer niet om zo'n laadpaal, die je door de opkomst van al dat elektronische geweld overal in de stad ziet verschijnen. In tussentijd is het optoeteren geblazen en ruim baan geven aan mijn medeweggebruikers ...hit it Jack.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten